In 2012 bestonden de Abdijconcerten Aduard 50 jaar.
Bij het schrijven van het FEESTBOEK werd ik bijgestaan door een redactiecommissie die mij bekwaam en collegiaal behoedde voor missers en omissies. Maar over één punt werden wij het niet eens.
Mijn visie op de toekomst van de Abdijconcerten viel niet in goede aarde en mijn Vooruitblik kwam er dus niet in.
Had de commissie gelijk?
De familie Korjuni bezoekt het Concert voor Milt en Ketelsteen.
Zoals altijd is opa IJzebranie weer als eerste klaar. Zijn scootplane staat rustig op het platform, de coördi¬na¬ten van de Abdijkerk zijn ingevoerd in de heliplu en opa zelf heeft zijn Tiroler hoedje met veertje al op. De rest van de familie is zoals altijd weer laat, maar ze staan zich nu toch in de anti-fijnstofpakken te hijsen.
Opa’s gedachten kiezen het ruime sop. Hij denkt aan dat concert van veertig jaar geleden. Een of ander ensemble met die mini-opera van Dmitri Sjostakovitsj: Lady Shakespeare of zoiets. Nee wacht, Lady Macbeth, dat was het. En veertig jaar geleden klopt ook niet. Hij raadpleegt zijn iPuter: vrijdag 18 maart 2011 – het Hexagon-ensemble speelt De Lady Macbeth uit het district van Mtsensk. Dat is dus vijftig jaar geleden.
Hij ziet het weer voor zich; de acteur Carol Linsen die muzikale geluidscirkels krast uit een doodgewone stoeptegel. Dat die gebeurtenis van grote betekenis voor de muziekgeschiedenis zou zijn, konden destijds maar weinigen vermoeden. Dit gebeurde er.
De veertienjarige Esteban Kooperschlaeger bezoekt het concert met zijn moeder en besluit de volgende dag de act van Carol Linsen in het straatje naast hun huis uit te proberen. Zijn broer Ianusz legt met een draadloze microfoon het geluid digitaal vast in een sample. De hond van de familie Kooperschlaeger – een pup van zeven maanden – eet de microfoon op en produceert daarmee de meest wonderbaarlijke klanken. De demo die Ianusz daarvan maakt, veroorzaakt een ongekende sensatie in de muzikale wereld. Na de tonale, de atonale en de diatonale scheppingsruimte is hier de ventriculair-tonale systematiek hèt nieuwe fenomeen.
‘Kom op opa, niet zo mijmeren’, roept Ingimar, ‘ het is tijd om te gaan.’
Opa stapt in zijn scootplane. De rest van de familie zet zich op de Nimbus 3.5 Multicolour Extended en zoeft naar Aduard. Dankzij Wi-Fi en het Nano-modem nuttigen ze onderweg alvast de koffie met Groninger koek die als bijlage in het iTicket zijn opgenomen.
Met een zekere weemoed zet de familie zich op de gereserveerde stoelen. Dit is het laatste jaar dat het concert in de werkelijke Abdijkerk zal plaatsvinden. Met ingang van volgend seizoen immers zullen alle bezoekers in hun eigen huis omgeven worden door een virtuele 3-D Abdijkerk waarin muzikanten via FaceTime en iTunes de bestelde muzikale waar afleveren. Dat zal een geweldige vooruitgang zijn.
Maar nu eerst en voor de laatste keer het concert in Old Skool Format. Daar zijn de musici! Twee giganten die het helemaal gemaakt hebben! Ellert (pseudoniem) & Brammert (pseudoniem) betreden dansend het podium. Ellert slikt onder Röntgencontrole de microfoon in, wacht tot de milt is bereikt en …
(lees het vervolg in 75 jaar Abdijconcerten in Aduard, als eBook verkrijgbaar bij de bekende adressen)