De Britse etholoog Tim Birkhead noemt in De zintuigen van vogels een aantal redenen waarom wij ons meer identificeren met vogels dan met andere dieren (primaten en hond uitgezonderd).
Net als wij lopen vogels op twee poten, zijn ze overdag actief en gebruiken ze dezelfde zintuigen. En “(…) er zijn soorten, zoals uilen en papegaaiduikers, die een mensachtig gezicht hebben”.
Dat laatste verrast mij. Zelf vind ik de papegaaiduiker vooral een kruising tussen Donald Duck en een Vietnamese Loopeend.
Birkhead heeft geobserveerd hoe een papagaaiduiker wordt geslagen door een slechtvalk. Het stoïcijnse gedrag van de prooi – die na een half uur het loodje moet leggen – heeft hem aan het twijfelen gezet over de vraag of vogels in staat zijn tot het voelen van pijn of angst.
Ook dat verrast mij. Ik zou denken dat één meting géén meting is.
De wetenschappelijke naam van de papegaaiduiker is Fratercula Arctica wat zoveel betekent als Kleine monnik van de IJszee. Dat zou dan duiden op een witte vogel met een zwarte pij.
Merkwaardig dat in deze benaming geen verwijzing naar de opvallende snavel voorkomt. David Attenborough vermeldt in Over vogels dat mannetjes en vrouwtjes in de baltstijd identieke versierselen krijgen, namelijk een hoornige bekleding van de snavel met gele, rode en blauwe strepen. Na de broedtijd wordt deze uitwas weer afgeworpen.
Het filmpje is gemaakt in juni 2016 op het vogeleiland Hornoya in de Varangerfjord, N.O. Finland.