De meeste zorgcentra hebben wel een recreatiezaal o.i.d. waar wordt gehandwerkt of naar lezingen wordt geluisterd of aan seniorengymnastiek wordt gedaan. Natuurlijk staat ook bingo geregeld op het programma en niet te vergeten het zingen van liedjes van weleer zoals Ozewiezewoze wiezewalla kristalla en Op de grote stille heide. De leiding van zo’n zangfeest is vaak in handen van een minder bekende professional maar soms betreft het toch een gerenommeerde al dan niet gepensioneerde artiest – Willeke Alberti of Lenny Kuhr, om de gedachten te bepalen.
Het afgelopen weekend bezocht ik het Martiniplaza Theater in de stad Groningen. Daar trad op de zanger Herman van Veen. Hij werd vergezeld door 7 musici wier taak bestond uit het uitvoeren van een eenvoudig choreografisch protocol – naast het maken van muziek uiteraard. De hoofdpersoon was goed bij stem; zoetgevooisd, welluidend en sonoor. Ook de stemdynamiek was in orde, van fluisterzacht tot bulderend als Zeus vanaf de Olympus. Tussen Kirsten Flagstad en Thor, zouden de Noren zeggen.
Ruim 1500 goedgemutste senioren konden het gebodene beslist appreciëren, zo bleek uit het gelach, de open doekjes en andere blijken van waardering. Dat gold niet voor mij. Ik zag een man, gezond en fit, maar toch op leeftijd. Een oude man die niet moe wordt te bewijzen dat hij niet oud is. Hij danst en rent maar zijn loopjes hebben geen functie en geen doel. Zijn timing en techniek is nog steeds perfect maar wordt losgelaten op oud repertoire (waarvan hij niet de auteur is): Ik heb je voor het eerst ontmoet en de Italiaanse tophit Marina. Voortdurend koketterend met zijn leeftijd, met zijn lijf en met zijn spiekbriefjes. Alles op de automatische piloot.
Het afgelopen weekend bezocht ik het zorgcentrum Martiniplaza. De artiest-van-dienst was Herman van Veen. Hij bracht een genoeglijk liedjesprogramma dat door de bewoners geanimeerd werd meegezongen.