In 1954 speelt Theo Olof in de Harmonie in Leeuwarden het vioolconcert van Brahms. Olof heeft niet zijn beste avond en volgens mij heeft hij dat zelf ook in de gaten.
Het derde deel van het Brahms-stuk bevat een karakteristieke fanfare-achtige passage met krachtige dubbelgrepen. Olof grijpt zijn kans, richt zich op, heft zijn arm en trekt met de slof van de strijkstok de e-snaar van zijn viool. Eerst is er een knal, dan verwarring, het orkest zwijgt en er volgt overleg tussen solist, dirigent en concertmeester. Dan verdwijnt de solist in de coulissen en komt even later terug met een nieuwe snaar om vervolgens de sterren van de hemel te spelen.
Tweeenzestig jaar later speelt Emma van der Schalie met Fuse in de Abdijkerk in Aduard. Zij heeft misschien wel haar beste avond en volgens mij heeft ze dat zelf ook in de gaten. Een van de stukken na de pauze bevat een uitvoerige en lastige pizzicatopassage voor Emma. Knapt de snaar spontaan of trekt zij hem stuk? Geen idee maar zij snelt het podium af. Haar vijf achterblijvende collega’s improviseren een prachtig entre’act muziekje dat mij in de verleiding brengt te denken dat Emma geen haast hoeft te maken. Maar twee minuten later is zij terug en speelt opnieuw de sterren van de hemel.
Echte muzikanten, die zes van Fuse. Gisteravond speelden ze in de Abdijkerk, die oorspronkelijk overigens geen kerk was maar een ziekenzaal in een omvangrijk klooster. Vijf strijkers en een slagwerker die elkaar geen duimbreed toegeven als het om vakmanschap gaat. Een feest voor oog en oor.
Vraag: wat verbindt de muzikale ensembles Fuse, The Gents, de broertjes Jussen en Sexteto Canyengue?
Antwoord: een uitverkochte Abdijkerk in Aduard.
Vraag: zijn er ook verschillen?
Antwoord: jazeker! Maar ik ga niet alles uitleggen. Nou vooruit … Fuse heeft het hoogste spring-in-het-veld gehalte. Je wordt er vrolijk van en zo nu en dan valt er veel te lachen. Zet ze een rood mopsneusje op en je hebt muzikale clowns, of beter – gelet op de locatie – cliniclowns.