“(…) een intens cinematografisch portret waarin de continue ‘ademhaling’ van het Waddengebied centraal staat. Een film die in- en uitademt met de getijden van het Werelderfgoed, een van de grootste aaneengesloten wetlands ter wereld, terwijl het de breekbare relatie tussen mens en natuur verkent.”
Zo werd Silence of the Tides in de digitale wereld geïntroduceerd. Dat belooft veel goeds, daar kun je niet omheen, daar ren je naartoe als zo’n film in de buurt wordt gedraaid – zoals afgelopen weekend.
Prachtige beelden gedurende bijna twee uur. Maar daar bleef het dan ook bij. Het eerste zelfstandige naamwoord in de titel is volstrekt misplaatst. Niks geen Silence, maar wel ontzettend veel lawaai in quadrafonische opstelling. Ook die opstelling is misplaatst. Als je een treintje vanuit de verte op je af ziet komen en het geluid komt zowel van voren als van achteren, dan is dat een onbestaanbare gewaarwording. Wel een heel mooi geluid overigens, zo’n ijzeren trein op een smalspoor, maar natuurlijk geen Silence. En dan heb ik de schietoefeningen van militaire vliegtuigen op oude tanks nog niet genoemd, net als het slachten van schapen en het Fanfare-achtige geschetter van muziekkorpsen op boerenwagens.
Kortom, een hele zit, deze rolprent. Niet naartoe gaan, zou ik willen adviseren. Maar ja, wie ben ik?