De wekelijkse beschouwing van politiek redacteur Tom-Jan Meeus in NRC behandelt het afgelopen weekend het dilemma overtuigingskracht versus daadkracht.
Na een doorwrocht betoog komt hij tot het advies om “daadkracht te bewaren voor uiterste noodgevallen”. Columnist Rosanne Hertzberger lijkt in haar afwijzing van de toepassing van het coronapaspoort (“rechtenschending”) op dezelfde lijn te zitten. Beide schrijvers zijn van mening dat over de aanpak van de corona-pandemie slecht of in ieder geval te weinig is doorgedacht. Niet minder maar meer discussie, dat is hun boodschap.
Hoe anders ligt dat in het artikeltje dat het Dagblad van het Noorden publiceerde over het plukken van eetbare paddestoelen in het bos. De wet is op dit punt niet duidelijk: het mag niet maar het plukken een enkel exemplaar wordt door het bevoegd gezag door de vingers gezien. Als het tenminste niet is op plaatsen waar gemeentelijke verordeningen plukken expliciet verbieden. De verslaggever stelt de verkeerde vraag of de boswachter zelf wel eens iets plukt. De geïnterviewde gezagsdrager antwoordt resoluut dat zij er niet over piekert om zoiets te doen. Je moet tenslotte het goede voorbeeld geven.
Nou ja, dat had deze boswachter móeten zeggen, uit hoofde van haar functie. Maar dat deed ze niet. Ze bekent, ze ventileert schuldgevoel, en ze leest ons ook nog even de les. “(…) in Nederland is er niet zo heel veel natuur meer en wat er is willen we graag behouden”.
Ze had natuurlijk gewoon keihard moeten liegen.