Zou Claude Monet – wereldkampioen waterlelies schilderen – ooit een timelapse-filmpje hebben gezien van zijn favoriete object? Theoretisch zou dat hebben gekund want het vertraagd opnemen en versneld afspelen van het groeiproces van bloemen stamt uit het eind van de negentiende eeuw. Maar als impressionist was Monet (1840 – 1926) denk ik meer van de status quo dan van de dynamische processen.
Voor de dynamiek van waterlelies moet je bij Jac. P. Thijsse zijn. In het Verkade-album Het Naarder Meer (1912) beschrijft hij de witte waterlelie als een luilak die zijn bloem pas opent “als de voormiddag al bijna half voorbij is” en weer sluit “lang voordat de zon ondergaat”. En het verloopt allemaal in een traag tempo, “dus ’t is altijd wel goed, om te zorgen, dat je wat te doen hebt, als je het hele wakker worden en aankleden van zo’n bloem te zien wil krijgen”.
Is het erg aanmatigend om te veronderstellen dat Thijsse geboeid gekeken zou hebben naar de waterlelies die ik begin augustus versneld vastlegde? Hij zou er zeker een waarderend woord aan hebben gewijd want Thijsse stond erom bekend dat hij zich altijd van zijn aimabele kant liet zien, zelfs in situaties waarin distantie meer voor de hand lag.
De beelden zijn opgenomen op het Nivon Natuurkampeerterrein De Meenthe in Noordwolde