De pandemische griep, bij medici bekend als het Covid-19 en bij media als de Coronacrisis, is uitgegroeid tot een groot sociaal experiment waarbij voortdurend nieuwe maatschappelijke tekortkomingen opduiken. As we speak gaat de discussie over hoe om te gaan met een eventueel aankomend tekort aan IC-capaciteit.
Nu heeft een gewichtige commissie zich over die vraag gebogen met als uitkomst een getrapt verdeelmodel dat gehanteerd kan worden wanneer de vraag het aanbod overstijgt. Voorrang krijgt de patiënt met de kortste geschatte verblijfduur. Dat lijkt mij een onberispelijk criterium. Wanneer dat onvoldoende soelaas biedt, krijgen vervolgens zorgmedewerkers voorrang. Ook daarin kan ik meegaan.
Als derde selectiecriterium suggereert de commissie de leeftijd van de patiënt. Hier haak ik af, niet omdat je de waarde van iemands leven godsonmogelijk kunt relateren aan de resterende tijd maar omdat leeftijd als selectiecriterium al is verdisconteerd in de eerste twee criteria. De geschatte verblijfsduur leunt uiteraard zwaar op de biologische leeftijd en hetzelfde geldt voor de beroepsuitoefening.
Zo beschouwd is de derde trap overbodig en ik kan me niet voorstellen dat die gewichtige commissie dat zelf niet zou weten. Het maakt me zelfs enigszins achterdochtig. Zou het kunnen zijn dat de commissie ons verleidt om te hoop te lopen tegen een irrelevant detail om vervolgens de hoofdpunten binnen te slepen door met een royaal gebaar af te zien van het derde criterium?