Wie vogelreizen wil maken naar verre of dichtbije landen hoeft niet lang te zoeken. Er is een gigantisch aanbod en de ene reis is nog mooier dan de andere.
Als het reisgezelschap niet meer dan twaalf personen bevat bevinden de fotografen onder hen zich permanent in een luilekkerland. Helaas, dat geldt niet voor de filmers; die moeten bestand zijn tegen een ingebakken frustratie. Bij fotografen doet zich nog wel eens een gevalletje voor van duwen en trekken om een gunstige positie te krijgen voor dat ene bijzondere vogeltje. Maar de filmer ziet zijn ambities veelal verdampen door medereizigers die voor de lens langs lopen en daarbij aan een stuk door getuigen van hun emoties. ‘Oh, wat prachtig,’ schreeuwen ze en ‘kijk daar, links in die lariks.’ Dat wordt allemaal digitaal geregistreerd en dat moet dus allemaal weer worden verwijderd. Gedoe gedoe, maar vooral het verlies van een kostbare schat: het originele geluid.
Die veldrietzanger die ik in Roemenië filmde was luidkeels aan het zingen, zoals aan de beelden ook wel is te zien. Maar ja, die fotografen hè; wat vonden ze dat prachtig en wat lieten ze dat luidruchtig weten.
Vandaar dat zo veel van mijn opnames in stilte lijken te zijn gemaakt. Ik kan er natuurlijk geluiden onder zetten die door een ander zijn opgenomen. In de grote natuurfilms die in bioscopen draaien is dat de gebruikelijke gang van zaken. Maar voor de oprechte amateur is dat lastig, al was het alleen maar om beeld en geluid synchroon te krijgen. Maar wat natuurlijk wél kan is een linkje naar dé site voor vogelgeluiden xeno-canto.com. Dus toch het geluid van de veldrietzanger, en los daarvan de beelden.