Als mijn landelijk dagblad niet wordt bezorgd, dien ik daarover een klacht in. De krant haast zich dan om mijn abonnement met 1 dag te verlengen. Maar dat wil ik niet. Ik wil die krant hebben want ik wil ‘m lezen.
Vorig jaar vond ik zo vaak op zaterdagochtend een lege brievenbus dat ik het abonnement heb beëindigd. Dat heb ik geweten. Wel acht keer ben ik met tussenpozen gebeld. Ze beloven beterschap (maar kunnen bezorging natuurlijk niet garanderen) , ze hebben een voordelig abonnement (speciaal voor u), een internet-editie en meer van dat soort fratsen. En ze luisteren niet.
‘Meneer, ik wil maar één ding, en dat is die krant die ten onrechte niet in mijn bus is gegooid. Ik weet drie oplossingen: u bezorgt na, u stuurt het exemplaar per post (dan lees ik het na het weekend) of u stuurt mij een e-ticket waarmee ik de krant in de boekhandel kan verkrijgen. Daar moet ik dan wel drie kilometer voor fietsen, maar vooruit, het is een goeie krant.’
‘Dat e-ticket is een hele bijzondere suggestie. Dat horen wij voor het eerst. Ik zeg u toe dat ik dat aan de directie zal voorleggen.’
Niks meer gehoord. Of toch wel. ‘Meneer, we hebben nu een aanbieding die u niet kunt weigeren. U krijgt de krant het eerste halfjaar gratis.’
Daar heb ik even over nagedacht. Want als ze die gratis krant weer niet bezorgen en bijgevolg mijn abonnement verlengen, dan kom ik misschien wel aan een heel jaar gratis toe. Iemand in mijn omgeving zei dat ik nu een denkfout maak en in tegenstelling tot die krantenverkopers luister ik wél. De gedachte dat ik een denkfout maak is onverdraaglijk paradoxaal.
Waarom luisteren ze niet bij bij die krant? Omdat dat het goedkoopste is natuurlijk. De weekendeditie is het dikst en dus het duurst. Dat dure exemplaar wordt vervangen door een goedkope maandag-flodder. Tel uit je winst.
Straks instrueren ze krantenbezorgers om niet te bezorgen. Die bezorgers hoeven dan minder hard te werken en hun loon kan navenant worden verlaagd. En er hoeven minder exemplaren te worden gedrukt.
Iemand uit mijn omgeving zegt dat ik opnieuw een denkfout maak. Maar ik luister niet meer want de slechtheid van deze commerciële wereld kent geen grenzen.
4 mei 2017