Eens in de zeven weken dacht Spruitjes zich noemende en schrijvende Venkel aan zijn dochter in Toulouse. Hoe heet zij ook alweer? dacht hij dan. En: als ik wat vaker aan haar zou denken, zou ik haar naam ook beter kunnen onthouden.
Zijn vriend Hoofdpijn noemde dat altijd een vicieuze redenering. Maar omdat het nut van die opmerking ontbrak, had SznsV daar geen boodschap aan.
Tourneuse de page, dat wist hij wel; daarmee verdiende zij haar brood. Tenminste, dat dacht hij. ‘Ik heb daar laatst een film over gezien’, zei het Verlegen Nachtegaaltje. ‘Luister niet naar die zeurpiet’, whatsappte Hoofdpijn vanuit het Hackerscafé Bits, Bites & Cookies. Maar SznsV miste het pingeltje omdat hij bezig was zijn langspeelplaten in de afwasautomaat te zetten.
Die dochter van mij, dacht hij onderwijl, hoe zou het met haar gaan? En hoe heet zij ook alweer? En wat gaat de klimaatverandering voor haar branche betekenen? “et la mer efface sur le sable / les pas des amants désunis”, dichtte Jacques Prévert; maar zou hij dat ook hebben gedaan bij een verhoogde zeespiegel? Zou Joseph Kosma daar dan die noten bij hebben gecomponeerd?
Zou Annabel dan nog werk hebben … hé … Annabel, zo heet zij.