Drie stukken in NRC van donderdag 13 oktober.
Sheila Kamerman schrijft over Het onbehagen in Nederland, Aylin Bilic betoogt Linkse politici ondermijnen de democratie ook, en de Sportredactie vermeldt PSG huurde online ‘trollenleger’ in.
Stuk voor stuk lezenswaardige artikelen over zaken die niet deugen, dat is wel zeker. Wat ook zeker is, die artikelen zouden niet zijn geschreven als we niet opgescheept zouden zijn geweest met wat meestal wordt aangeduid met het oxymoron ‘social media’.
Het onbehagen van Kamerman stoelt op buurtapps, Twitter en trending. Bilic kan geen zin schrijven zonder tweets, en de Sportredactie grossiert in termen als nepaccounts, sociale media-bedrijven, Facebook en trollenlegers.
En overal ruzie in de tent.
Gelukkig kan ik uit eigen ervaring de oplossing aanbieden. Ooit – toen ik nog figureerde op de arbeidsmarkt – nam ik een account op LinkedIn. Dat leverde al op de tweede dag een bericht op van een vroegere buurman die meldde graag nog eens langs te komen. Na mijn ‘hartelijk welkom’ heb ik nooit meer iets van hem vernomen. Maar waar ik gek van werd waren de verzoeken om vriend te mogen worden. Ettelijke personen die ik niet kende en waar ik ook nooit van had gehoord stuurden mij die vraag toe. Die verzoeken werden kennelijk algoritmisch beheerd want ik kreeg voortdurend wrevelige berichten dat ik niks van mij had laten horen. Pas toen ik mijn account had opgeheven bleef ik verschoond van de digitale Unfug.
Opheffen dus, al die accounts. Ook als ze niet nep zijn dan zijn ze toch nep. Tweede-Kamerleden en ministers kunnen dan weer gewoon met elkaar debatteren zonder de smartphone in de hand. En dat geldt mutatis mutandis evenzeer voor sporters en mensen met een migranten-achtergrond.
Wel jammer voor Kamerman, Bilic en de Sportredactie. Zij kunnen niet meer volstaan met het plukken van laaghangend fruit. Ze moeten dan echt de ladder op.