De (jonge?) spreeuw die zich op 5 december 2021 presenteerde op mijn voedertafel was prachtig gespikkeld. Dat verbaasde mij zeer want ik dacht altijd dat zo’n sterrenhemel bij spreeuwen pas begint in het voorjaar. Geen idee waarom ik dat dacht maar inmiddels weet ik wel beter. Een doodnormaal winterkleed, dat is het! Aan het eind van de winter zijn de witte vlekjes versleten en vervangen door iriserende paarsgroene kleuren. Zo zie je maar weer, ook zonder de hulp van Nikkie de Jager kun je je wel degelijk voorbereiden op paarvorming en broedseizoen.
Was het dezelfde gespikkelde spreeuw die eind september filevorming veroorzaakte bij de pot met pindakaas? En die drie ongespikkelden in de tuin van de buren? Waren dat jongere broertjes en zusjes?
De spreeuw dankt zijn grootste bekendheid aan de duizelingwekkende capriolen die hij zo nu en dan in hechte samenwerking met duizenden collega’s boven de horizon laat zien. Een formidabele luchtshow die met adembenemende precisie wordt opgevoerd. Hoe krijg je die synchrone wendingen voor elkaar als je met zo’n grote snelheid zo dicht op elkaar vliegt zonder dat je elkaar raakt?
Op die vraag weten we inmiddels het antwoord: de vraag zelf deugt niet. Het is een gevalletje Victor Mids, het is Mindf*ck in the air. Je denkt dat dat die spreeuwen dicht op elkaar vliegen maar dat is een optische illusie. In werkelijkheid bedraagt de onderlinge afstand meer dan een meter; bovendien vliegen ze aanzienlijk minder snel wanneer ze zich in een zwerm bevinden. Ik ontleen deze kennis aan het prachtige boek De spreeuw van Koos Dijksterhuis.
Spreeuwen hebben, naast hun sprankelend verenkleed en hun vermogen tot acrobatisch klonteren, nog een derde kwaliteit: zij plaatsen – vooral in het tegenlicht van de namiddag – prachtige ornamenten in het landschap. Geen mooier silhouet dan dat van spreeuwen.
Het filmpje bevat achtereenvolgens gezicht vanuit mijn keukenraam op voedertafel en pruimenboom, geruzie in de tuin van de buren, verzamelen nabij Zoutkamp en rondhangen op de pier van Holwerd.