Een irritant geval, de zwartkop. Niks mis met de zang, maar laten zien wie daar zo vaak en zo melodieus aan het woord is, ho maar.
Stevige kale takken te over maar toch voortdurend je verschuilen achter bladeren … dat is de zwartkop.
Maar nou had ik hem eindelijk voor de lens. Niet zingend maar voederend, dus vertederend. Overigens verdwijnt die laatste dikke kers volgens mij in zijn eigen keel. Of brengt hij die naar een ander kleintje?
Zei ik het niet? Een irritant geval, de zwartkop.