‘Kom je nog wel eens in het Centrum voor moeilijke woorden?’ vroeg Spruitjes zich noemende en schrijvende Venkel aan zijn amice-collega Hoofdpijn.
Ze hadden zich het laatste jaar teruggetrokken in een retraiteklooster in Transsylvanië en sipten nu hun pina colada met milieuvriendelijke wattenstaafjes waarvan de watten door een Philips Powertouch 5000 waren verwijderd.
Hoofdpijn zette zijn glas op tafel. ‘Bedoel je het Interventiecentrum voor tautologie of had je het over het Diakritisch bevrijdingsfront?’ riposteerde hij.
SznsV keek gepuzzeld. ‘Dat lijken mij interessante elitaire ventures’, zei hij bedachtzaam en prudent, ‘maar nee, dat bedoel ik niet. Ik bedoel iets anders. Ik bedoel namelijk het Centrum voor moeilijke woorden.’
‘Hij bedoelt eigenlijk het wetenschappelijk bureau van het Hof van de Ezels, en meer in het bijzonder de CEO van dat bureau’, intervenieerde het Verlegen Nachtegaaltje.
SznsV leek geërgerd en goedgemutst tegelijkertijd. ‘Je bent en blijft een insignificante interceptie, m’n beste Verlegen Nachtegaaltje. Maar gelukkig ben je virtueel dus ik zal je zoals ik altijd doe ignoreren.’
Hoofdpijn luisterde geamuseerd. ‘Er vallen mij twee dingen op’, zei hij. ‘Om te beginnen krijgt geërgerd een umlaut en geamuseerd niet.’
‘Ho ho, wacht even, niet zo snel, kalm aan een beetje,’ riep SznsV. ‘Dat heet geen Umlaut, dat heet een trema.’
‘Maar umlaut zonder hoofdletter U, mag ik hopen,’ zei Hoofdpijn, ‘en bovendien zei ik dat mij twee dingen opvielen.’
‘Precies,’ riep SznsV. ‘Geërgerd en geamuseerd. Dat zijn twee dingen, ze betekenen verschillende dingen en je schrijft ze ten principale op twee verschillende manieren.’
‘Weet je wat,’ suste Hoofdpijn, ‘we schuiven het op de lange baan.’